شکوه بندگی

گفتار مجری

زلال قلم

شعر

با خاطرات

کتابستان

اشاره

هم حسینی، هم بهشتی

سید محمدمهدی موسوی

محله لومبان اصفهان، زادگاه فرزندی شد که هم «حسین» بود و هم «بهشتی». سیدمحمد، چهار بهار، از عمرش گذشته بود که به مکتب خانه رفت، ولی خیلی زود رشد کرد. فقط 12 سال داشت که دانش آموز دبیرستان سعدی شد. کم کم اشتیاق تحصیل در مدرسه علمیه صدر، وجودش را گرفت. سید محمد در حالی که فقط 14 سالش بود، شده بود طلبه علوم دینی. چهار سال که گذشت، سیدِ تشنه علم، به دریای ِ حوزه قم پا نهاد، ولی درس کلاسیکش را هم از یاد نبرد.

سال 1327 شمسی دیپلم ادبی گرفت و در سال 1330 هم در رشته فلسفه از دانشگاه تهران لیسانس گرفت. خودش را برای اعزام به خارج آماده می کرد؛ یعنی می خواست از بورس اعزام استفاده کند که یک حادثه نظرش را عوض کرد. ازاین رو، همین جا ماند و رفت سراغ آموزش و پرورش. سید، حالا دیگر دبیر شده بود. یک روحانی که زبان انگلیسی تدریس می کرد.

مدرسه دین ودانش به سبک جدید برای دانش آموزان قمی و مدرسه علمیه حقانی برای طلاب، از طرح هایی بودند که سید را به هدفش نزدیک می کردند. تدریس و تأسیس مدرسه، مانع تحصیلات وی نبود. سال 1339، از پایان نامه دکتری خود با عنوان «خدا در قرآن» در رشته فلسفه دفاع کرد.

شروع مبارزه ها برای بسیاری از شاگردان امام(ره)، فصل جدیدی در زندگی بود. سید هم که از مهره های اصلی به شمار می آمد، به فعالیت پرداخت، ولی از سال 1344 تا 1349 در ایران نبود؛ چون مدیریت مرکز اسلامی هامبورگ را بر عهده داشت.

بعد از بازگشت به میهن، دوباره رفت سراغ آموزش و پرورش، ولی این بار به نوشتن کتاب های دینی نیز پرداخت. مبارزه ها که اوج گرفت و امام(ره) به فرانسه رفت، سید هم به پاریس رفت. همان جا بود که امام(ره) فرمان تشکیل شورای انقلاب را به او داد.

انقلاب که پیروز شد، مجلس خبرگان قانون اساسی را با درایتی مثال زدنی اداره کرد. دبیر کل حزب جمهوری اسلامی بود و به فرمان امام(ره)، رئیس دیوان عالی کشور شد. آخرین برگ دفتر زندگانی اش این بود که: «بهشتی مظلوم زیست، مظلوم مرد و خار چشم دشمنان بود».[1]

شهید بهشتی، قربانی جریان پیچیده نفاق

بیش از یک ربع قرن از عروج ملکوتی راست قامت جاودانه تاریخ دکتر آیت الله بهشتی می گذرد. یادکرد شهید مظلوم در هر سال، نه فقط به خاطر پاسداشت یک انسان متفکر، انقلابی، آگاه، شجاع، مدیر و مدبّر است، بلکه او نماد جریان شناسی انقلاب بود تا در هر عصری، فرزندان به جای مانده، آرمان های مقدس خود را از لابه لای حوادث و تحولات زودگذر دریابند و صحیح را از سقیم، مصلح را از مفسد و مخلص را از فرصت طلب بازشناسد.

حادثه هفت تیر سال شصت، محصول یک جریان ریشه دار تاریخی منحرف و کینه توز نسبت به پایه گذاران نهضت امام خمینی(ره) بود که در هفت تیر به نتیجه رسید و 72 نفر از بهترین یاران انقلاب را از ما گرفت.

جریان بنی صدر و منافقان که بر سرنوشت کشور و بخش مهمی از نیروهای نظامی مسلط بود، با فضاسازی های احزاب لیبرال و بهره گیری از بعضی چهره های موجه انقلاب، در مقابل جریان شهید بهشتی قرار گرفت. بنی صدر با اختیار فراوان در نیروهای مسلح و جانشینی فرمانده کل قوا، هم بین نیروهای مسلح تفرقه ایجاد می کرد و هم در پشت جبهه با روزنامه «انقلاب اسلامی» به مظلوم نمایی و شایعه پراکنی می پرداخت. او یارانی مانند احمد سلامتیان در مجلس داشت که طرح تفرقه و جریان سازی علیه شهید بهشتی و نیروهای انقلاب را دنبال می کردند.

منافقان نیز که از دخالت در مقدّرات کشور مأیوس شده بودند، زیر چتر حمایت های بنی صدر به کادر سازی میلیشیا می پرداختند تا در موقع لازم، با یک تیر خلاص، رهبری و انقلاب را ساقط کنند.

صبر و دوراندیشی شهید بهشتی، طرح های پیچیده آنها را به بن بست می کشاند تا اینکه به این نتیجه رسیدند شمشیر نفاق را از رو ببندند و کار را تمام کنند. اتحاد شوم بنی صدر و منافقان با نفوذ دادن شخصی به نام کلاهی در دفتر حزب جمهوری اسلامی در بعدازظهر هفتم تیر، شهید بهشتی و یارانش را در مسلخ عشق و معبد حزب جمهوری اسلامی به لقای خدا واصل کرد.[2]

گفتار مجری

نگاهی به مهم ترین اندیشه های سیاسی اجتماعی شهید بهشتی[3]