به گزارش خبرگزاری تسنیم ، محمد علی رحمانی نوشت: خاطرات زیادی از بیت امام (ره) و بیت ایشان دارم و سالگرد حاج سید احمد خمینی بهانه یی شد تا برخی از این خاطرات را بگویم و پیرامون حاج سید احمد خمینی و خصوصیات اخلاقی و رفتاری او، طبق اطلاعات و مشاهداتم مطالبی را عنوان کنم. از همان ابتدا که امام وارد نجف اشرف شدند با زمینه هایی که از قبل فراهم شده بود ارتباط من بیشتر با بیت امام بود. از همان اول هم آیت الله حاج آقا مصطفی به منزل عموی من می رفتند، من به ایشان معرفی شده بودم و شنیده بودم که امام فرزند دیگری دارند که وارد سلک روحانیت نشده اند و بازیکن یک تیم فوتبال و دانش آموزی باذکاوت است. یک روز که شنیدیم ایشان در منزل امام هستند، به دیدن شان رفتیم و ایشان را با کت و شلوار دیدیم.
یک تابستان نیز با طلاب تهرانی و رفقای تهرانی که به شهر کوفه آمده بودند، برای شنا رفته بودیم و دوستان به واسطه عشق و علاقه یی که به امام و فرزندان امام داشتند خیلی به احمد آقا توجه می کردند. ایشان دو بار به نجف آمدند.
یک بار اوایل که امام به نجف مشرف شده بودند و بار دوم شاید یک سال بعد و به ذهنم این جور می آید که سال بعد وقتی رفتند مشکلاتی برای ایشان درست کردند به سبب قاچاقی آمدن و شرایط دیگر. مدتی زندان بودند و بعد هم با استعداد خاصی که داشت مشغول تحصیل علوم متداول حوزه شده بود. وقتی او به ایران برگشت آقا مصطفی گفت: «اخوی این سری رفت و امیدوارم دل امام را روشن کند و ملبس بر گردند» و لذا ایشان به ایران آمدند و ملبس به لباس روحانی شدند و به جد درس می خواندند و از ابتدای ورود مسائل انقلابی را هم پیگیر می شدند تا سال51 که ایشان در بیروت دوره نظامی دیده بود. ایشان با شهید چمران دوره های چریکی، اسلحه، تاکتیک، تکنیک، آموزش سلاح کلت، نارنجک، تیربار، آرپیجی را گذرانده بود.
در بسیج هر کس به این مرحله می رسید، می توانست در عملیات ها شرکت کند. درباره خصوصیات اخلاقی ایشان نیز می توانم بگویم که تواضع ایشان مثال زدنی بود. من به ندرت در فرزندان مراجع با کسی برخورد کرده بودم که خصوصیات اخلاقی، دینی، تدین و تدبر فرزندان امام را داشته باشد.
احمد آقا متواضع، تیزهوش و واقعا تحت تاثیر تربیتی امام بود و در بحث های سیاسی و اعتقادی جدی بود. او تنها کسی بود که در مدت زمان اقامت در عراق همه را در یک جبهه درآورد، انسجام سیاسی بین دوستان ایجاد کرد، ارتباطات خوبی با گروه های سیاسی داشت. ایشان همه خصوصیاتی که داشت برگرفته از امام بود. امام اطلاعات زیادی از شخصیت ها زمان های مختلف داشت و دوران های متعددی را سپری کرده بود.
از طرفی هم احمدآقا بینش و نگرش سیاسی خوبی در زمینه سازماندهی دوستان در نجف داشت. وقتی ایشان به نجف آمد شهید محمد منتظری هم وارد عراق شد و با هم سعی در برقراری ارتباط مستمر با انجمن های اسلامی دانشجویی سراسر جهان داشتند، امریکا، اروپا، آلمان، فرانسه و... در لبنان نیز مقری را از طریق دکتر چمران برای آموزش هماهنگ کرده بودند. در ارتباط برقرار کردن با فضلای نجف از نظر شخصی نیز جوانی متدین و متعبد نسبت به امام و انقلاب، باصفا، هماهنگ با انقلاب و امام بود.
احمد آقا در 10 سالی که در جماران بود، به غیر از موارد خاص تا ساعت 4 بیدار بود. ایشان بیدار می ماند تا امام برای نماز شب بیدار شوند، بعد به منزل می رفت و استراحت می کرد. تا ساعت 4 صبح در دفتر می نشستند و مراقب امام(ره) بودند و من سعی می کردم در کنار ایشان بحث علمی داشته باشم. پرستاری حاج احمد آقا مثال زدنی بود. امام به حسن آقا گفته بودند پدر جان پدر داری را از پدرت یاد بگیر، این محبت ایشان تنها متعلق به ولی نبود بلکه حاج احمد آقا با تمام وجود برای سلامت بیت امام نیز تلاش می کردند.
این موسسه در واکنش به دروغ نشریه آوا (متعلق به باند هاشمی در اصفهان) در جوابیه‌ای تصریح کرد: « نظر به اینکه در شماره 49 (سال سوم – 23/1/1378) آن هفته نامه در ستونی تحت عنوان “نامه محرمانه” و با بهره گرفتن از عبارت مجمل”حسب اقوال متعدد” مطلبی کاملا دروغ و خلاف واقع به یادگار امام مرحوم حجت الاسلام والمسلمین حاج سید احمد خمینی در موضوعی مهم و مربوط به حضرت امام نسبت داده شده و نوشته اید: ” … در زمان حیات خود ضمن ابراز ندامت از انتشار رنجنامه، دستور جمع آوری باقیمانده آن را نیز صادر کرده بود” بدینوسیله ضمن تکذیب این مطلب اعلام می دارد:
یادگار امام براساس تکلیف شرعی خود و در راستای تبیین علل برکناری قائم مقام محترم رهبری توسط رهبر کبیر انقلاب اسلامی، رنجنامه را مستند به اسناد و مدارک غیر قابل خدشه منتشر ساخت و تا پایان عمر نیز هیچگاه از موضع و اقدام خویش پشیمان نبود بلکه به همراهیش با امام و عدم تغییر مواضع به خاطر مصلحت اندیشیهای مقطعی، افتخار می کرد و به دلیل همین صداقت در گفتار و رفتار و تبعیت کامل از حضرت امام بود که ملت ایران در ایام بیماری و سوگ رحلتش صحنه های بی بدیل آفریدند . متاسفانه آن نشریه بدون تحقیق و استعلام نظر مراجع قانونی، مکرر اقدام به انتشار این نحو شایعات نموده است »
موسسه تنظیم و نشر آثار امام، همچنین جوابیه‌های مشابهی به ادعای روزنامه‌های نشاط و آریا و نیز سعید منتظری داد، اما علی‌رغم همه این تکذیبیه‌ها، دشمنان امام، باز هم بیکار ننشستند و این بار به خبرهای درگوشی و خاطرات شخصی خود متوسل شدند. آدم‌هایی از راه رسیدند و ادعا کردند که «خود حاج احمد به آنها گفته است که اشتباه کرده!» ادعا کردند که او در اواخر عمر، به اشتباهاتش پی برده بود، توبه کرده و از آقای منتظری نیز حلالیت طلبیده بود!
این دروغها در حالی مطرح می‌شد که حاج سید احمد خمینی در وصیت‌نامه خود به صراحت تاکید می‌کند که «بین خود و خدای خود رضایت کامل دارم که تمام تلاشم برای تقویت اسلام و نظام و امام بوده است و از این جهت در آرامش کامل بسر می‌برم… من در جهت مصلحت امام، به هیچ فرد و گروهی رحم نکرده‌ام و خیلی‌ها را در این راستا رنجانده‌ام که هنوز هم از این جهت ناراحت نیستم!»
اما بازماندگان باند سید مهدی هاشمی که سالها بغض امام و سید احمد خمینی را در سینه داشتند و در اثر شرایط دوران اصلاحات دوباره به صحنه برگشته بودند، به این هم بسنده نکردند و ادعا کردند سید احمد خمینی توسط وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی به قتل رسیده است! و برای اینکه دروغ‌هایشان را باورپذیرتر کنند، به داستان‌های پلیسی پناه بردند و برایش سناریو نوشتند و حتی خودشان از طرف مسئولان قضایی آن را تایید کردند!
و بعد از سناریوی قتل حاج احمد، از قول آدم‌هایی نامعلوم به عنوان شاهد و منابع آگاه (؟!) ادعا کردند که حاج سید احمد خمینی به خود آنها گفته است من الان جایگاهی ندارم و کسی مرا تحویل نمی‌گیرد و من فکر می‌کردم بعد از امام همه کاره می‌شوم! الان کاره‌ای نیستم! من مخالف رهبری هستم! و… (این دروغها آنقدر مضحک و مسخره است که حتی تکرار آنها هم ظلم به یادگار عزیز امام راحل است)
البته این منابع آگاه ناشناخته و نامعلوم در حالی به این دروغ‌های مضحک متوسل می‌شوند که هم وصیت‌نامه حاج احمد خمینی خلاف دروغ‌های آنها را نشان می‌دهد و هم نزدیکان و اطرافیان حاج احمد خمینی این دروغها را تکذیب می‌کنند. به عنوان مثال به این بخش از سخنان آقای محمدعلی انصاری در هفتمین شب درگذشت حاج احمد خمینی توجه کنید: «بعد از ارتحال حضرت امام، این یادگار امام یکی از سیاست‌هایی که داشت این بود که می‌گفت من باید بعد از امام خاضعتر، متواضعتر، بدون هیچ عنوانی و تشخصی در کنار انقلاب، در کنار رهبری، در کنار نظام بمانم. حرفی نداشته باشم، تبلیغی نداشته باشم، صحبتی نکنم تا شائبه جنگ قدرت در ذهن‌ها بوجود نیاید و دشمنان سوءاستفاده نکنند... همین روح ، همین تعبد بود که در مقطع سوم انقلاب، احمد آقا شد سرباز. احمد آقا شد یک انسانی که بیاید در مقابل مقام معظم رهبری زانو بزند، بگوید ای رهبر معظم انقلاب، من سرباز توام و این را در همه جا تکرار کند. توی این تریبون حرم با قاطعیت بگوید: ما در مقابل آنهایی که می‌خواهند در مقابل رهبری بایستند، می‌ایستیم، دفاع می‌کنیم. در جلوت بگوید، در پنهان بگوید، به من دهها بار توی ماشین بگوید، توی خانه بگوید. بگوید آقای انصاری! من حسابم را با خدا صاف کرده‌ام، من متعهد شده‌ام تا آخرین لحظه تا آخرین دقیقه تا آخرین ثانیه عمرم، از رهبری مثل یک سرباز دفاع کنم.»